سیستم نام دامنه (DNS)، دامنه‌های اینترنتی را به آدرسِ IP، ترجمه می‌کند و عکس این عملیات را نیز انجام می‌دهد.
سیستم‌های متصل به شبکه با استفاده از IP به هم متصل می‌شوند. نام دامنه‌هایی که شما هر روز استفاده می‌کنید در واقع ترجمه‌ای برای آدرس‌های IP هستند. به خاطر سپردن IPهای طولانی برای مردم ممکن نیست به همین خاطر با ترجمه IPها به نام دامنه می‌توانید به راحتی ده‌ها آدرس اینترنتی را به خاطر بسپارید.
DNS، در اینترنت بصورت اتوماتیک، نام‌هایی که در نوار آدرس مرورگر تایپ میکنیم را تبدیل به آدرس‌های IP مربوط به وب‌سرورهایِ میزبان (host) آن سایت‌ها، می‌کند. شرکت‌های بزرگ‌تر از DNS برای مدیریت اینترانت داخلی شرکت استفاده می‌کنند. شبکه‌های خانگی هم وقتی به اینترنت متصل می‌شوند از DNS استفاده می‌کنند ولی طبیعتا هیچ نیازی به استفاده از DNS برای کامپیوترهای خانگی نیست.
کلیپی جالب از آشنایی با سرویس :
نحوه‌ی کارِ DNS
DNS، یک سیستم شبکه‌ی ارتباطیِ کلاینت/سرور است که کلاینت‌های DNS درخواست‌های‌شان را به سرورهای DNS میفرستند و سرورهای DNS، پاسخ این درخواست‌ها را برای‌شان ارسال می‌کنند. DNS برای ذخیره‌ی نام‌ها و آخرین اطلاعات بدست آمده از تمام هاست‌های عمومی اینترنت، یک پایگاه داده‌ی توزیع شده پیاده‌سازی در اختیار دارد.
پایگاه داده‌ی DNS، در سلسله مراتبی از سرورهای خاص پایگاه داده مستقر است. وقتی کلاینت‌ها (برای مثال مرورگرها)، درخواستی حاوی نام هاست‌های اینترنتی را ارسال می‌کنند، ابتدا قسمتی از نرم‌افزار (که معمولاً در سیستم‌عامل شبکه بصورت داخلی تعبیه شده) به نام DNS resolver، برای تعیین آدرسِ IP سرور، با یک DNS سرور، ارتباط برقرار می‌کند. اگر DNS، اطلاعات مورد نیاز را نداشته باشد، درخواست را به DNS سروری که در سطح بالاتری از سلسله مراتب قرار دارد، ارسال می‌کند.
بعد از چندین بار ارسال و delegation کردن پیام‌ها در سلسله مراتب DNS، بلاخره آدرسِ IP مربوط به هاستِ (host) داده شده، به resolver داده میشود که به نوبه‌ی خود درخواست را روی پروتکل اینترنت، تکمیل می‌کند.
بعلاوه، DNS جهت افزونگی، از ذخیره‌‌سازی درخواست‌ها در حافظه‌ی نهان (caching) پشتیبانی می‌کند. بیش‌تر سیستم‌عامل‌های شبکه، از پیکربندی اولیه، ثانویه و ثالثیِه‌ی سرورهای DNS پشتیبانی می‌کنند که هر کدام از این‌ها می‌توانند به درخواست‌های اولیه‌ی مشتری‌های خدمت‌رسانی کنند.
DNS سیستم‌های شخصی و شبکه‌های خانگی
سرویس‌دهنده‌های اینترنت (ISPs)، سرورهای DNS خودشان را دارند و برای پیکربندی اتوماتیک شبکه‌های مشتری‌هایشان از DHCP، استفاده می‌کنند، تخصیص اتوماتیکِ DNS سرور، کار پیکربندی DNS را راحت‌تر می‌کند.
برخی کاربران شبکه‌های خانگی ترجیح می‌دهند که به جای استفاده کردن از DNS سرورهای ISP خود از یکی از سرویس‌های DNS عمومی اینترنت، استفاده کنند. در برخی اوقات سرویس‌هایِ DNS عمومی عملکرد بهتری نسبت به DNS پیاده شده توسط ISPها دارد.
روترهای broadband خانگی و دیگر دستگاه‌های gateway شبکه، آدرسِ IPهای اولیه، ثانویه و ثالثیه را ذخیره می‌کنند و درصورت نیاز آن‌ها را به دستگاه‌های کلاینت تخصیص می‌دهند. مدیران می‌توانند انتخاب کنند که آدرس‌ها را بصورت دستی وارد کنند یا آن‌ها را از طریق DHCP به دست بیاورند. آدرس‌ها می‌توانند روی یک دستگاه کلاینت، از طریق منوهای پیکربندی سیستم‌عاملِ کلاینت، به‌روز رسانی شوند.
DNSها با توجه به فشار کاری‌ای که متحمل می‌شوند بعضا با مشکلات عدم دسترسی مواجه می‌شوند ولی با توجه به سلسله مراتبی بودن سرورهای DNS هر وقت یک سرور با مشکل مواجه شود سروری دیگر پاسخگوی در خواست‌ها خواهد بود.
تگ ها: اصطلاحات
