سیستم نام دامنه (DNS)، یک استانداردِ تکنولوژی برای مدیریت نام وب‌سایت‌های عمومی و دیگر دامنههای اینترنت است. تکنولوژی DNS، این امکان را به شما می‌دهد تا نام‌هایی مثل hitos.ir را در مرورگر وب و کامپیوتر تایپ کنید و بصورت اتوماتیک آدرس‌های‌شان را در اینترنت پیدا کنید.
DNS سرورها ابرکامپیوترهایی هستند که در آن‌ها آدرس‌ها و نام‌ها ذخیره و ثبت شده اند. DNS سرور، یک آدرس IP و یک پایگاه داده از نام‌ها و آدرس‌های IP سایت‌ها را در خود ذخیره کرده است. با آدرس IP خود DNS سرور به این سرور وصل شده و اطلاعات لازم را دریافت می‌کنیم.
کلیپی جالب از آشنایی با سرویس DNS:
DNS Root سرورها
DNS سرورها با استفاده از پروتکل‌های شبکه‌ی خصوصی با هم ارتباط برقرار می‌کنند. تمام DNS سرورها در یک سلسله مراتب، سازمان‌دهی شده‌اند. بالاترین سطح این سلسله مراتب، که root سرور هم نامیده می‌شود، یک پایگاه داده‌ی کامل از نام دامنههای اینترنتی و آدرس IPهای مربوط به آن‌ها را ذخیره می‌کند.
شبکه جهانی اینترنت، 13 عدد root سرور دارد که به نوعی بخاطر نقش مخصوصی که انجام می‌دهند، معروف هستند. این سرورها توسط سازمان‌های مختلف و مستقلی نگهداری می‌شوند و نام این سرورها A، B، C و به همین ترتیب تا M است. 10 عدد از این سرورها در ایالات متحده‌ی آمریکا، یکی در ژاپن، یکی در لندن، انگلستان، و یکی هم در استکهلم، سوئد، قرار دارد.
طرز کارِ DNS
DNS، یک سیستم پایگاه داده‌ی توزیع شده است. تنها 13 عدد root sever، پایگاه داده‌ی کاملی از نام‌ها و آدرس‌ها را در خود نگه داشته‌اند.
تمام DNS سرورها در سطح پایین‌تری از سلسله مراتب نصب می‌شوند و فقط بخش‌های بخصوصی از پایگاه داده‌ی کلی را نگهداری می‌کنند.
DNS سرورهایی که در پایین‌ترین سطح قرار دارند، متعلق به کسب و کارها یا ارائه دهنده‌های خدمات (ISPs) هستند. برای مثال، Google، چند DNS سرور مختلف در سرتاسر جهان دارد که google.com، google.co.uk و بقیه‌ی دامنه‌هایش را مدیریت می‌کنند.
ISP شما نیز DNS سرورهایی، بعنوان بخشی از تنظیمات کانکشنِ اینترنت شما، دارد.
DNS مبتنی بر معماری شبکه‌ی کلاینت/سرور است. مرورگر وب بعنوان یک DNS کلاینت عمل می‌کند (به آن DNS resolver هم گفته می‌شود) و هنگام گشت و گذار در وب‌سایت‌ها، درخواست‌هایی برای سرورهای DNS مربوط به ارائه دهنده‌ی خدمات ارسال می‌کند.
هر وقت یک DNS سرور، درخواستی دریافت کند که در پایگاه داده‌اش نباشد (مثل سایت‌هایی که در محدوده‌ی جغرافیایی‌اش نباشند، یا سایت‌هایی که به ندرت از آن‌ها بازدید می‌شود)، موقتاً بعنوان DNS کلاینت، عمل می‌کند. سرور (به نمایندگی از کلاینت اصلی عمل می‌کند) بصورت اتوماتیک، این درخواست را به DNS سرور دیگری یا به سطح بالاتری از سلسله مراتبِ سرور
پاس می‌دهد. این روند تا زمانی‌که بلاخره درخواست به سروری برسد که در پایگاه داده‌اش، نام و IP آدرس را داشته باشد، ادامه می‌یابد (در صورت نیاز تا سطح ریشه هم پاس داده می‌شود) و سپس پاسخ، از زنجیره‌های از DNS سرورها عبور می‌کند تا به کلاینت مبدأ برسد.
می‌توانید از ابزارهای عمومی DNS برای جستجوی اطلاعات مرتبط با دامنههای اینترنتی استفاده کنید. مدیران حرفه‌ای شبکه‌ها، از ابزار پایه‌ایِ مشابهی در شبکه‌های تجاری استفاده می‌کنند.
DNS سرورها و شبکه‌های خانگی
کامپیوترهای خانگی شما از طریق تنظیمات کانکشنِ اینترنت‌شان، یک DNS سرور را برای خود انتخاب کرده‌اند.
ارائه دهنده‌های اینترنت، به مشتری‌هایشان، آدرس‌های IP عمومیِ اولیه و سرورهایِ DNS پشتیبان‌گیر را ارائه می‌دهند که معمولاً این‌ها بصورت اتوماتیک، توسط DHCP، روی دستگاهِ gatewayیِ شبکه‌ی خانگی تنظیم می‌شوند. در روش دیگر، ممکن است مدیر شبکه‌ی خانگی تصمیم بگیرد که از سرویس‌های DNS اینترنتی رایگان استفاده کند.
می‌توانید آدرس‌های IP، فعلی پیکربندیِ DNS سرورتان را با دستور ipconfig در خط فرمان بیابید.
تگ ها: اصطلاحات
